ကိုယ္ငိုတဲ့ေန႕…လမင္းၾကီးက ျမင္ယံုသနား ၊ လျပည့္ညေတာင္
တာ၀န္ပ်က္ကြက္ သူမထြက္ရဲဘူးတဲ့ေလ…
ကိုယ္ငိုတဲ့ ေန႕… တိမ္ေတြထူထပ္ ျငိဳးမာန္ျပင္းတဲ့ မိုးမင္းၾကီးလည္း
ကိုယ္နဲ႕ေရာယွက္ ငိုပြဲဆင္လ်က္ ကူမယ္တဲ့ေလ….
ကိုယ္ငိုတဲ့ ေန႕… ၾကယ္ေတြေပ်ာက္ဆံုး ၊ ေၾကြမည္စိုး ၍ ကိုယ့္ကိုယ္ပုန္းေရွာင္ ေဆြးသည္တဲ့ေလ…
ကိုယ္ငိုတဲ့ေန႕… ေနမင္းၾကီးလည္း ၊ လင္းေရာင္ပ်ပ် ၊ လင္းရံုမွ်ျဖင့္
ကိုယ့္ရင္ေလာင္ကြ်မ္း၊ ပူမည္စိုး၍ ညွာသည္တဲ့ေလ..
ကိုယ္ငိုတဲ့ေန႕… စမ္းေရခမ္းေျခာက္
ပန္းေတြေပ်ာက္ ၍ ပ်ားပုတုန္းလည္း ငိုပြဲဆင္လ်က္ ၊
လိပ္ျပာအသြင္ ကူးေျပာင္းစြန္႕ခြာပန္းရွိရာဆီ..။
(ႏွုဳတ္ဆက္ထြက္္ခြာပ်ံသန္းရွာျပီ..)။
ေတာင္ဇလပ္
