ေက်းငွက္သံသာ၊
ေမ်ာက္ေအာ္သံနဲ႕ စိမ့္စမ္းဆည္းသံ၊ ေရတံခြန္အလွ၊ ပန္းမာန္စံုလွ်က္၊ သာယာမႈအေပါင္း စဥ္ခေျငာင္းတဲ့
ခ်စ္စရာခ်င္းေျမဆီက်မ လြမ္းဆြတ္မိျပန္ေတာ့ ငယ္စဥ္ခါက ေရာက္ခဲ့ရသည့္ မတူပီျမိဳ႕၊ရဲ႕ရြာေလးကို
ျပန္လည္တသရင္း . . .
 |
| လြမ္းစရာ့ ခ်င္းေတာင္တန္း . . . |
ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ေတာင္ေတာင္၊ေခ်ာက္ကမ္းပါးေတြ
အဆင့္ဆင့္ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း ေျမျပန္႕ဆိုတာရွာမရေအာင္၊ေတာင္တန္းေတြနဲ႕၀ုိင္းရံထားတဲ့ မတူပီျမိဳ႕ေလးကို
ေရာက္ခဲ့ေတာ့ ေျမျပန္သူ က်မအတြက္ အရာရာဟာထူးဆန္းေနပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕အစ္ကိုၾကီး ၊ က်မဥိီးၾကီးေတာ္သူက
မတူပီျမိဳ႕ေပၚမွာေနတဲ့အတြက္ က်မတို႕တစ္ညနား ရင္း၊မေတြ႕ျဖစ္တာၾကာတဲ့ ညီအစ္ကိုေတြ တစ္ညလံုးေရွ႕ျဖစ္ေနာက္ေၾကာင္းေတြကို
ခ်င္းဘာသာနဲ႕အားရပါးရေျပာေနၾကေတာ့ ခေလးပီပီ ခရီးပန္းတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ဘာမွမစားႏုိင္ဘဲ
အိိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္…
မနက္လင္း
ေတာ့မနက္စာအဆာေျပ ကိုေရႊဖရုံသီးျပဳတ္နဲ႕၊ပိန္းဥ ျပဳတ္ေတြလာခ်ေကြ်းေတာ့၊က်မ မစားခ်င္လို႕ငိုခဲ့တာအခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ရယ္မိေသးတယ္။အေဖ
ကေတာ့သူ႕သမီးကိုအလိုလိုက္ထားတာရယ္၊သူတို႕လူမ်ဳိးရုိးရာအရ ၾကီးတဲ့သူကိုရုိေသရတာဆိုေတာ့က်မကိုပဲ
ေခ်ာ့ျပီးစားခိုင္းပါတယ္။က်မတို႕ဆီမွာ အဲတာေတြက ဟင္းခ်က္စားတာေတြေလ၊ဒါေပမယ့္ ဦးၾကီးရဲ႕မ်က္ႏွာ
ခပ္တည္တည္ၾကီးကိုေၾကာက္လို႕မစားခ်င္စားခ်င္နဲ႕စားလိုက္တာ အရသာက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွန္းသိခဲ့ရတယ္။
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ျပဳတ္ထားတာဆိုေတာ့ ဆိမ့္ျပီးခ်ိဳေနပါတယ္။စားေကာင္းမွန္းသိေတာ့ အေဖကက်မ
ကိုုစတယ္၊ဒါမွ ခ်င္းသမီးတဲ့ေလ။အမ်ိဳးေတြနဲ႕ေတြ႕ေပမယ့္လည္း သူ႕စကားကိုယ္မသိ၊ ကိုယ့္စကားသူနားမလည္နဲ႕ဘာမွကိုမေျပာျဖစ္ခဲ့ရပါဘူး။
ရြာကို
ျပန္ခ်င္စိတ္ေစာေနတဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူေၾကာင့္ ခရီးဆက္ရျပန္ပါေသးတယ္။က်မကိုယ္ေတာ့ေခ်ာ့ျပီးသိပ္မၾကာခင္ေရာက္မွာပါလို႕ေျပာပါတယ္။ဒါနဲ႕ခရီးဆက္ၾကရင္း
လမ္းမွာစားဖို႕ရိကၡါအျပည့္အစံုထုပ္ပိုးျပီး “ပမိုင္း” ဆိုတဲ့ဖခင္ရဲ႕ရြာကေလးကိုခရီးႏွင္ပါေတာ့တယ္။
မနက္ေ၀လီေ၀လင္း ကေနကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္အားကိုးျပီး ေလွ်ာက္ရင္းနားရင္းခရီးဆက္လိုက္တာ၊မြန္းတည့္ခ်ိန္ပူျပင္းေနေပမယ့္၊ေတာေတာင္ေတြပတ္လည္၀ုိင္းေနေတာ့
ေအးစိမ့္ျပိီး၊ေျခေညာင္းတာကလြဲရင္သိပ္မပန္း ခဲ့ပါဘူး။ရွိသမွ် အထုပ္ပိုးေတြထမ္းပိုးရင္း
ခရီးးဆက္ေနတဲ့ ဖခင္ထက္စာရင္ ဘာမွမသယ္ရတဲ့က်မကမညည္းခဲ့ပါဘူး။ ဖခင္ကေတာ့ သနားတာရယ္၊ ပင္ပန္းေနမွန္းသိေနေတာ့
က်မကိုေျမွာက္ေျမွာက္ေျပာရင္းေလွ်ာက္ခဲ့တာ၊တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေမွာင္ရီျပိဳးခဲ့ပါတယ္။တစ္ေနကုန္ေလွ်ာက္ခဲ့ ၇ေတာ့လည္း
က်မဆက္ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာၾကီး မ်က္မည္းထဲမွာ ေမ်ာက္ေအာ္သံ၊ငွက္တြန္သံ၊သားရဲေတြရဲ႕ေအာ္သံၾကားေတာ့
ေက်ာထဲစိမ့္လာရင္းအေဖ့ ရြာကမေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလားလို႕ ငိုသံပါပါနဲ႕ေမးေတာ့ ေတာင္ေပၚဆုိရင္
အေဖတို႕အမ်ိဳးရွိတဲ့ရြာေရာက္ျပီလို႕ဆိုပါတယ္၊ဒါနဲ႕ပဲအားတင္းျပီး သြားလိုက္တာ ဖခင္ လုပ္သူကေတာ့ေတာင္ေပၚသားပီပီ
ေတာကြ်မ္းေတာ့၀ါးတုတ္ကို မီးရိူ႕ျပီးတစ္လမ္းလံုးလင္းေအာင္စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။မီးအလင္း
ေရာင္ေၾကာင့္၀ါးတဲေလးေတြျမင္ရပါတယ္။၀မ္းသာအားရနဲ႕ အေဖ ရြာေရာက္ျပီလို႕အားရပါးရေအာ္ေတာ့
အေဖက ရီေနပါတယ္။သမီး ရဲ႕အဲဒါကရြာမဟုတ္ဘူး၊ရြာကစပါးေတြကို ကိုယ္စိီထည့္ထားတဲ့ စပါးက်ီေတြလို႕ေျပာေတာ့
က်မက ေျမျပန္႕သူပီပီ “သူခုိးေတြခိုးမွာေပါ့”လို႕ ေမးေတာ့၊ဒီမွာက သူခိုးမရွိဘူးလို႕ေျပာပါတယ္။
ေၾသာ္…ခ်စ္စရာဓေလ့စရိုက္ေတြပါပဲ…က်မတို႕ဆီမွာဆို နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္လုိ႕ဆိုမွာေပါ့လို႕အေဖ့ကိုေျပာေတာ့၊
သမီးရယ္အေဖ တို႕ခ်င္းျပည္မွာက ဘာပစၥည္းမဆို ဒီမွာထားရင္ဒီမွာပဲဘယ္ႏွစ္ရက္ၾကာၾကာရွိတယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ဒါေလးေတြဟာ
ဘာမွမဟုတ္ေပမယ့္အတုယူစရာ ဓေလ့ေလးေတြလို႕က်မေတာ့ ထင္မိပါတယ္။ စပါးက်ီကေန ရြာေရာက္ဖို႕
ငါးနာရီေလွ်ာက္ရပါတယ္။လူလည္းအင္မတန္ပင္ပန္း ေနေတာ့အမ်ိဳးရြာလည္းေရာက္ေရာ ညဆယ္နာရီေက်ာ္ျပီမို႕
အသီးသီးအိပ္ေမာက်ေနၾကပါျပီ၊ ဖခင္ရဲ႕ညီ၀မ္းကြဲေတြရွိတဲ့အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ အားလံုးႏိုးလာၾကျပီး၀မ္းသာအားရနဲ႕
ထမင္း ထခ်က္ၾကပါေတာ့တယ္။ေမြးထားတဲ့ၾကက္ေတြ သတ္ျပီးအခ်ိန္မေတာ္ ခ်က္ၾကပါေတာ့တယ္။ စားခ်င္စိတ္ထက္၊
အိပ္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ အိပ္ပရေစဆိုေပမယ့္ အမ်ိဳးေတြလာ၊လာၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မအိပ္ခဲ့ရပါဘူး။
အငိုသန္တဲ့က်မကိုဖခင္ ကသိေနေတာ့ ခဏ၊ခဏေခ်ာ့ေနရပါတယ္။ထမင္းမစားရင္မအိပ္ရဘူး၊အဲဒါ အေဖ့တို႕ရုိးရာဆိုလို႕
မနက္မွစားလည္းရုိးရားပဲဟာလို႕ေျပာေတာ့၊ ေရာက္ေရာက္ခ်ုင္းေကၽြးရတယ္တဲ့ေလ။ က်မကလည္း ခေလးအရြယ္ဆိုုေတာ့
အအိပ္ကမက္တာရယ္၊တစ္ခါမွ လူျဖစ္ျပီးတည္းကအခုမွပင္ပန္းခံရဖူးတာဆိုေတာ့ အေဖ့ကို တစ္ခ်ိန္လံုး
မ်က္ေစာင္းထိုးေနေတာ့တာေပါ့၊ ေမြးကတည္းက အေမမ်က္စိေနာက္ေအာင္အခ်စ္ ပိုေနတဲ့ဖခင္ ကက်မပင္ပန္းေနတာၾကည့္ျပီး
သနားေနပါတယ္။ က်မလည္းဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ျမန္ျမန္စားျပီးမွ ငါေတာ့အိိပ္ရေတာ့မယ္္ဆိုျပီးထမင္းအက်က္ကိုထိုင္ေစာင့္ေနပါေတာ့တယ္။
မၾကာခင္
ခ်က္ျပဳတ္ျပီးျပီမို႕ စားပဲြ၀င္ထိုင္ေတာ့ ၊ၾကက္သားကို ထမင္းေတြနဲ႕ျပဳတ္ထားတာ ျမင္ရပါတယ္။
က်မအတြက္ အားလံုးအထူးအဆန္းေတြပဲမို႕ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဖခင္ကိုေမးခြန္းမထုတ္ေသးဘဲ၊
အိပ္ရဖို႕အေရး ျမန္ျမန္စားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်မေတြ႕တဲ႕အေရာင္အဆင္းကင္းတဲ့ၾကက္ျပဳတ္ဟင္းဟာ
အခုအခ်ိန္မွာက်မအတြက္ ေမ့မရတဲ့ စဲြမက္စရာဟင္းတစ္မယ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါနဲ႕စားေသာက္ေနတုန္းလူတစ္ေယာက္ေရာက္လာျပီး
ထမင္းစားဖို႕လာေခၚပါတယ္။ က်မက ဘာမွမသိေတာ့တ၀စားထားလိုက္တယ္ေလ၊ အေဖကေျပာတယ္သမီးအဲဒါ
အေဖ့ေယာက္ဖပဲ ထမင္းသြားစားရေအာင္ဆိုေတာ့ အေဖသမီးအခုပဲစားျပီးတးယ္ေလလို႕ေျပာေတာ့ အဲဒါရိုးရာမို႕သြားစားရမယ္
လို႕ေျပာပါတယ္။ စကားမ်ားတဲ့က်မၚရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း၊ အေဖရယ္မနက္လည္း သမီးတို႕နားအုံးမွာပဲဟာဆိုေတာ့
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းစားရတယ္တဲ့၊၊ ကဲ.ခ်စ္စရာ႕ရိုးရာဆိုေပမယ့္ အိပ္ခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနတဲ့က်မ
အတြက္ေဒါသျဖစ္စရာျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အေဖေက်နပ္ေအာင္လိုက္စားျပီးေတာ့ သူတို႕စကားနဲ႕ “မားဖိုဟုိး”ဆိုျပီးေျပာပါတယ္။“အိမ္မက္လွလွ
မက္ပါေစ” လို႕အခ်င္းခ်င္းႏူတ္ဆက္တာလို႕ေျပာပါတယ္။က်မတို႕ေျမျပန္႕မွာေတာ့အိမ္မက္လွလွမက္မက္
၊ မမက္မက္ ဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။ ႏုိင္ငံျခားမွာေတာ့ ‘Good night, Sweet dreams’ တို႕ေတာ့ၾကားဖူးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့လည္း ခ်စ္စရာအက်င့္ေလးပါပဲ။ အဲဒီညကို ထမင္းစားလိုက္စကားေျပာလိုက္နဲ႕ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းေတာင္
မသိလိုက္ရပါဘူး။ က်မအတြက္ အရင္ဆံုးေရာက္ဖူးတဲ့ အမ်ဳိးရြာကေတာ့ ဟုိးတစ္ခ်ိန္က လြတ္လပ္ေရးအတြက္
တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ “ေအာင္ဆန္းသူရိယ ဗုိလ္တိုက္ခြ်န္း” ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမ လြီဗန္းရြာေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရြာအျပင္မွာ
ေက်ာက္တိုင္ေတြ ေတြ႕ေတာ့အေလးျပဳေနတဲ့ အေဖရဲ႕ရွုင္းျပခ်က္ ေၾကာင့္သိခဲ့ရလို႕ က်မတို႕လူမ်ဴိးေတြကိုုယ္စား
ေက်နပ္ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။
က်မေရးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြဟာ
တစ္ခိ်န္က အလည္သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္ေသာခ်င္းေျမရဲ႕ၾကံဳရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြတစ္ခ်ိဳ႕ပါ။
ဆက္ျပီး က်မတို႕ရဲ႕အမ်ုုုုဳိးေတြ ရွိတဲ့ ဖခင္ရဲ႕ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ “ပမိုင္းရြာ”ေလးနဲ႔ မၾကာခင္နီးလာျပီးမို႕
ဒီနားမွာခဏနားရင္းအေမာေျဖပါရေစ . . .
