သာယာေ၀စည္ ခ်င္းဌာဏီ ( ၂ )

သာယာေ၀စည္ခ်င္းဌာဏီ.(2)

တစ္ညတာအနားယူ ခဲ့ရသျဖင့္ ပင္ပန္းသမွ် ေပ်ာက္ကာခရီးဆက္ဖို႕က်မတို႕တစ္ဖန္ျပင္ဆင္ခဲ့ရျပန္ပါျပီ။ဒီတစ္ခါေတာ့ ဖခင္၏ဇာတိ  ရြာကေလးဆီမေမာမပန္းခ်ီတက္ရေပအံုးမည္။ ေတာ၊ေတာင္ေတြပတ္လည္၀ိုင္းေနသည့္ေတာင္ၾကားလမ္းက်ဥ္းေလးအတိုင္းေလွ်ာက္လာရင္း စမ္းေခ်ာင္းေလးမ်ားကို ေနရာအႏွံျမင္ေတြ႕ရေတာ့ ေျမျပန္႕မွာလို သြားေလရာေရွဗူးသယ္သြားရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးမၾကဳံရေပ။ေရဆာသည့္အခါ ၀ါးျခမ္းေလးမ်ားျဖင့္သြယ္ထားသည့္စမ္းေရသဘာ၀ေရခဲေရကိုအားပါးတရေသာက္ႏိုင္သလို၊ေျခ၊လက္ေဆးလွ်င္လည္းအဆင္ေျပႏိုင္သည္မို႕

လြန္စြာေက်နပ္စရာေကာင္းလွပါသည္။ေတာင္ေတာင္ ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ႏွင့္ရင္းႏွီးစျပဳလာသူက်မအတြက္ သားရဲတို႕၏ေအာ္ျမည္သံမ်ားကို အရင္ေလာက္ေၾကာက္စိတ္မ၀င္မိေတာ့ပါ။

တစ္ခါတစ္ရံ အေ၀းဆီမွ ေသနတ္သံမ်ားၾကားရသည့္အခါ ဖခင္ကိုေမးမိပါသည္။ ခ်င္းတိုင္းရင္းသားတို႕၏ အမဲလိုက္ေနသည့္ေသနတ္သံျဖစ္ေၾကာင္းရွင္းျပသည့္အခါ၊ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဖခင္သည္ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ပဲခူးရိုးမသို႕သြားကာ အမဲလည္ေနတတ္သူျဖစ္ေၾကာင္းသတိရမိသည္။ဖခင္ ယူေဆာင္လာသည့္ က်ီသား၊ေတာ၀က္သား၊ေမ်ာက္ေခ်းခါးမ်ားကို အရာရွိမ်ားက လြန္စြာၾကိဳက္ႏွစ္သက္သျဖင့္ ရံံံံုးပိတ္လွ်င္ ေလေသနတ္တစ္လက္ျဖင့္အမဲလိုက္တတ္ေသာဖခင္သည္လည္းယခုလိုေတာၾကီးျမက္မည္းထဲတြင္မေၾကာက္မရြံံ႕ သြားလာေနသည္မွာ ခ်င္းလူမ်ိဳးတို႕၏ထံုးစံျဖစ္ေၾကာင္းသိခဲ့ရသည္။ရံံုးပိတ္ရက္ ဆိုလွ်င္ ခ်င္းကေလး အမဲမလည္ဘူးလားဟု ေမးတတ္ေသာအထက္လူၾကီးမ်ားစကားကိုငယ္ငယ္ကၾကားဖူးသလို ဖခင္၏ ၀ါသနာကို ျဖည့္ဆည္းေပးၾကသည့္သူတို႕ကိုပဲေက်းဇူးတင္ရမလိုေပ။

သည္လိုႏွင့္နားရင္းေလွ်ာက္ရင္းတစ္ျဖည္းျဖည္းနီးလာျပီဟုေျပာေသာဖခင္စကားကို မယံုတစ္၀က္ယံုတစ္၀က္ျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္ရာ အလြန္ျမင့္မားေသာ ေတာင္ထက္ဆီမွ မူန္၀ါး၀ါးရြာေလးတစ္ရြာကိုျမင္ရ သျဖင့္ ဖခင္က

၀မ္းသာအားရေအာ္ရင္း“ သမီးေရ အဲဒါ အေဖတို႕ရြာေပါ့” ဟုအားရပါးရေျပာေနေသာဖခင္စကားကို ေပ်ာ္ရမလို၊ငိုရမလိုျဖစ္ က်မ အျဖစ္ကိုသတိရမိေသးသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္၊ ရြာေရာက္ခါနီးျပီဆ္္္ုိသည္မွာ အင္မတန္ျမင့္မားေသာ ခပ္ေရးေရးသာျမင္ရေသာေတာင္ထိပ္ဆီမွ ရြာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဆက္ရမည့္ခရီးသည္ ဖခင္၏ အမ်ဳိးမ်ားရွိရာ “လြီဗန္းရြာ”သို႕ေရာက္ခါနီးေတာင္ေျခမွ

ေတာင္ေပၚရြာအထိ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခိ်န္မွ ၊ ညဆယ္နာရီခြဲအထိ ေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးေသာေၾကာင့္ ယခုဆိုရင္က်မျမင္ရယံုျဖင့္ထိုင္ကာသာငိုလိုက္ခ်င္ေအာင္ျဖစ္သြားမိပါသည္။

ဖခင္ျဖစ္သူသည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနရင္းေျမျပန္႕သူမိခင္ႏွင့္ဖူးစာဆံုေသာေၾကာင့္တိုင္းျပည္တာ၀န္၊အိမ္ေထာင္တာ၀န္တို႕ျဖင့္ ေဆြမ်ဴိးမ်ားႏွင့္ကင္းကြာခဲ့သည္မွာႏွစ္၊ႏွစ္ဆယ္နီးပါးၾကာခဲ့ျပီျဖစ္ေသာဖခင္၏ လြမ္းဆြတ္တသေနပံု၊ေပ်ာ္ရႊင္ေနပံုတို႕ကိုျမင္ရေသာေၾကာင့္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးသျဖင့္ ခရီးဆက္ရန္သေဘာတူလိုက္သည္။ထိုခဏ၊ရြာမွ ခရီးသြားအမ်ိဳးတစ္ဦးႏွင့္ဆံုသျဖင့္၊ ဖခင္ကိုႏူတ္ဆက္ရင္းခ်က္ျခင္းဆိုသလိုက်မတို႕ကိုနားခိုင္းျပီး၊ ေနာက္ေၾကာင္းလွည့္ကာရြာသို႕အေၾကာင္းၾကားရန္ထြက္ခြာသြားပါသည္။ဖခင္က “အေဖ့သမီးေလးကိုသနားလာျပီ၊ ရြာကအမ်ိဳးေတြကိုလာၾကဳိဖို႕၊အေဖလႊတ္လိုက္တာ”ဟုေျပာပါသည္။ထုံးစံအတိိုင္းစကားမ်ားေသာ က်မက “အေဖရယ္၊ကားလည္းမရွိ၊စက္ဘီးလည္းမရွိ၊ဒီေလာက္လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး၊လာၾကိဳရင္လည္း၊လမ္းေလွ်ာက္ရမွာပဲကို၊ ဘာထူးမွာလဲ”ဟုေျပာေသာက်မစကားကိုဖခင္ကရယ္ရင္း“သမီးကလည္း၊လာရင္သိမွာေပါ့လို႕”ေျပာပါသည္။

သိပ္ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါလူတစ္အုပ္ၾကီးေရာက္ခ်လာပါေတာ့သည္။၀မ္းသာအားရဖက္ၾကရင္းခ်င္းလိုေျပာေနေသာေၾကာင့္က်မနားမလည္ပါ။

ထိုိ႕ေနာက္ပါလာေသာေစာင္ပုခက္ကို၀ါးလံုးလွ်ိဴ   လ်က္တစ္ေယာက္တစ္ဖက္ထမ္းကာသယ္ရန္က်မကို ေခၚပါေတာ့သည္။အသက္ငယ္ေသာ္လည္း အရွက္ၾကီးေသာက်မကမစီးခ်င္ေသာေၾကာင့္ဖခင္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ရန္သာဇြတ္ေျပာေနေတာ့သည္။က်မတို႕ေျမျပန္႕မွာဆိုလူနာေတြကိုသယ္သြားတာ

ပဲျမင္ဖူးေနၾကမို႕၊က်မ ကိုဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ေျခသာအေညာင္းခံေတာ့မည္မစီးေတာ့ဟု၊သမီးအေၾကာင္း

ေကာင္းေကာင္းသိေနေသာဖခင္က၊လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခိုင္းပါေတာ့သည္။ က်မအတြက္စကားေျပာစရာအေဖာ္မရိွေတာ့၊အမ်ိဴးေတြႏွင့္

လမ္းေလွ်ာက္ရင္းအာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္၊ခ်င္းလိုေျပာေနၾကေသာဖခင္ႏွင့္အမ်ိဳးတစ္အုပ္ေၾကာင့္စိတ္ေကာင္ရင္းေျခေညာင္းမွန္းမသိေအာင္

ေလွ်ာက္ေနေသာက်မ အျဖစ္ကိုယခုထိ သတိရေနေသးသည္။

ေတာင္ေပၚသားတို႕သြားေနက်အတိုင္းသြားပါကသိပ္မေ၀းေသာ္လည္းက်မအတြက္ေၾကာင့္အားလံုးေျခဘရိတ္အုပ္ရင္းခပ္ျဖည္းျဖည္းသာ

သြားၾကပါေတာ့သည္။ခ်င္းသမီးျဖစ္ေသာက်မအတြက္၊တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးေသာေဒသကိုခ်င္းေသြးပါေသာေၾကာင့္ယခုလိုခရီးဆက္ႏိုင္သည္ကို

အမ်ိဳးမ်ားကခ်ီးက်ဴးေနၾကသည္။ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ၊“ဒါမွအေဖ့သမီးကြ”ဟုမၾကာခဏေျမွာက္ေျမွာက္ေျပာတတ္ေသာဖခင္စကားေၾကာင့္

ယခုလိုခရီးတြင္ေနျခင္းျဖစ္မည္ဟုယခု  အခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားရင္း႕ျပံဳးမိေသးသည္။ေဟာ…သိပ္မၾကာခင္ ဖခင္ ၏ဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမျဖစ္သည့္ ခ်စ္ေသာေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာ ပမိုင္းရြာေလးသို႕ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ေအးခ်မ္းမူ႕၊ဆိတ္ျငိမ္မူ႕၊သာယာမူ႕တို႕ျဖင့္တည္ေဆာက္ထားေသာက်မ၏ခ်စ္ဖခင္ ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားရာခ်စ္စရာ့ရြာေလးကိုက်မေရာက္ဖူးခဲ့ပါျပီ။က်မ၏အဖြား၊ဖခင္၏ေမြးမိခင္ၾကီးမွာအိႏိၷယရွိဦးၾကီးႏွင့္၊အေဒၚမ်ားထံတြင္သြားေရာက္

ေနထိုင္ေၾကာင္းသိရသျဖင့္အဖြားကိုေတြ႕ခ်င္ေသာက်မႏွင့္မိခင္ၾကီးကိုလြမ္းေနေသာအေဖႏွင့္က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။

ရြာရွိဖခင္၏အေဒၚမ်ားတစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာရင္းသူတို႕၏တူကိုခ်င္းဘာသာျဖင့္ေျပာရင္းငိုရင္းဖက္ၾကပါေတာ့သည္။က်မ ကိုေတာ့အဖြားေလးမ်ားကလာနမ္းၾကသည္။တူကိုခ်စ္ေသာအေဒၚမ်ားကိုၾကည့္ရင္းခေလးပီပီေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေသးသည္။“အေဖ၊သမီးတို႕

လာတာေပ်ာ္ရမွာဘာလို႕ငိုေနတာလဲလို႕ေမးေတာ့၊သမီးရယ္အေဖ့ကိုေသသလားရွင္သလားေတာင္မသိေအာင္အဆက္သြယ္ျပတ္ေနတာရယ္၊

သူတို႕ေသေတာင္မေတြ႕ရေတာ့ဘူးလို႕ထင္ေနတာအခုလိုေတြ႕ရလို႕၀မ္းသာျပီးငိုတာေပ့ါလုိ႕”ရွင္းျပပါသည္။ဘာမွနားမလည္ေသာ က်မအတြက္ ပင္ပန္းတာေမ့ျပီး၊ဗိုက္က ဆႏၵျပေသာေၾကာင့္ ဖခင္ ကိုအခ်က္ျပ လိုက္ေသာအခါ အေဖ့ ညီမ က က်မအတြက္စားစရာျပင္ဆင္ပါေတာ့သည္။ခဏအၾကာ ပန္းကန္တစ္ခုထဲတြင္ ထမင္းမ်ားကိုဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္သလို ခ်က္ထားသည့္ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ကိုေတြ႕ေသာအခါ ေနထိုင္မေကာင္းသည့္အခ်ိန္မွာပင္ မစားခ်င္ေသာဆန္ျပဳတ္ကိုယခုလို ွဗိုက္အလြန္ဆာေနေသာအခ်ိန္တြင္ေကြ်းေသာေၾကာင့္ ထိုပန္းကန္ကိုၾကည့္ရင္း ထိုင္ငိုေနေသာက်မအျဖစ္ကို အမ်ိုဳးတစ္အုပ္က ၀ိုင္းရယ္ေနေသာအျဖစ္ကိုယခု အခ်ိန္ထိမွတ္မိေနပါေသးသည္။

ဘူးဆိုရင္ဖရံု မသီးေသာက်မ အျဖစ္ကိုသိေနေသာဖခင္က ခ်င္းလို သူ႕ညီမကိုေျပာလိုက္သျဖင့္ ေတာင္ေပၚ ေဒသ အလြန္ေခါင္ေသာေနရာျဖစ္ေပမယ့္ ေကာ္ဖီပူပူေလးတစ္ခြက္ႏွင့္ေျပာင္းဖူးေၾကာ္တစ္ခြက္၊ မၾကာခင္ေရာက္လာသည့္အတြက္ ဆန္ျပဳတ္မၾကိဳက္ေသာ ခ်င္းမကေလးမွာ ေျပာင္းဖူးကိုျဖင့္အင္မတန္ႏွစ္သက္သည့္အတြက္အားရပါးရစားလိုက္ပါေတာ့သည္။ွ၀မ္းဗိုက္ကိစၥအဆင္ေျပ ျပီးေနာက္ေရေသာက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္

ေရအိုးစင္၊ ရွာမေတြ႕ေသာေၾကာင့္ဖခင္ကိုေမးရာ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ေရစင္ရွိရာေခၚသြားျပီး ၀ါးဘူးမ်ားကိုလက္ညိဳးထိုးျပေသာေၾကာင့္ ဘာမွ်မေမးပဲ

၀ါးဘူးကို ကိုင္ေျမွာက္လိုက္ေသာအခါ ေပါ့ပါးေသာေၾကာင့္ ေရနည္းနည္းရွိမည္အထင္ျဖင့္ ပါးစပ္ေတ့လ်က္ ေမာ့ခ်လိုက္ရာ ေရမ်ားတလေဟာ က်လာသျဖင့္ က်မတစ္ကိုယ္လံုးဆိုရြဲဲြႊသြားေသာေၾကာင့္ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ဆိုသလို ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကိုယ့္ဖာသာေတြးရင္းရယ္ေနမိေတာ့သည္။

အိႏိၵယႏွင့္နီးသျဖင့္ ေတာရြာပင္ျဖင့္လင့္ကစား အေတာ္သင့္ေခတ္မီေသာ အိမ္သံုးပစၥည္းမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။အိမ္တိုင္းလိုလို စပါးက်ီ ကိုယ္စီႏွင့္။ဖခင္ေျပာေနက် ငါပင္စင္ယူရင္ ခ်င္းျပည္ျပန္ေနမယ္၊ဟိုမွာဆိုရင္ေနေရး၊စားေရးဘာမွမပူရဘူးဟု ေျပာေနက်စကားကိုယခုမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။ေကာ္ဖီစိုက္ခင္းမ်ား၊ ေျပာင္းစိုက္ခင္းမ်ားျဖင့္စပါးပင္မ်ားကို လည္းေလွကားထစ္စနစ္ျဖင့္စိုက္ပ်ိဳးထားသည္ကိုက်မအတြက္ေတာ့အထူးအဆန္းပင္ျဖစ္ေနပါသည္။ အိမ္တိုင္းတြင္ ရုိးရာဓေလ့ျဖစ္သည့္ ယက္ကန္း ယက္ေနသည္ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။ခ်င္းေစာင္မ်ားကို လွပစြာအေရာင္ေသြးစံုလင္စြာျဖင့္ စိတ္ရွည္စြာယက္လုပ္ေနေသာ ခ်င္းတိုင္းရင္းသူမ်ား၏လက္ဆင့္ကမ္းဓေလ့၊ရိုးရာလုပ္ငန္းပင္ျဖစ္ပါသည္။အျဖဴေရာင္ေပၚတြင္အနက္စင္းရွိေသာေစာင္မွာက်မတို႕မဒမ္လူမ်ိဳးတို႕၏ရိုးရာခ်င္း

ေစာင္ျဖစ္ေၾကာင္းဖခင္မွ ရွင္းျပပါသည္။မိမိေသဆံုးသည့္အခါထိုေစာင္ျဖင့္ ျခံဳရသည္ဟုေျပာပါသည္။ ခ်င္းေျမ သို႕ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ က်မအတြက္အရာရာတိုင္း

ဟာ အသစ္အဆန္းပင္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

 ရြာလည္တြင္ ရွိေသာ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ေပၚတြင္ က်မတို႕ဘာသာအရ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းကိုတည္ေဆာက္္ထားသည္မွာလည္း တင့္တယ္လွပါသည္။ဘုရားေက်ာင္းေနာက္ဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ဖခင္၏ ဦးေလး၊က်မ ၏အဖိုးေလးမွာထိုရြာ၏ အသင္းအုပ္ဆရာျဖစ္သလိုတစ္ရြာ လုံးက ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသၾကပါသည္။ အဖြား၏ ေမာင္ႏွမမ်ားကို ေတြ႕ရေသာ္လည္းက်မ ၏အဖြားကိုေတာ့မေတြ႕ခဲ့ရပါ။ အဖြား၏ ညီမ၊ က်မ၏အဖြားေလးမွာ ေမြးရာပါမ်က္မျမင္ျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ဦးတည္း အိမ္တစ္လံုးျဖင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေနသည္ကိုအံ့ၾသစြာေတြ႕ရပါသည္။ဖခင္ကိုလြန္စြာခ်စ္ေသာေၾကာင့္ က်မ ကိုလည္း မျမင္ရသည့္တိုင္လက္ျဖင့္မ်က္ႏွာကိုလိုက္စမ္းက ဖခင္ကိုခ်င္းလိုေမးေနပါသည္။ေျပာင္းဖူးမ်ားကိုမီးထဲတြင္ထည့္ကာ ေျပာင္းဖူးေပါက္ေပါက္မ်ားကိုတစ္ခု ခ်င္းစီမီးဖုတ္ကာေကြ်းပါေတာ့သည္။ပါးစပ္ထဲတြင္လည္းေဆးတံတစ္ေခ်ာင္းအျမဲငံုလ်က္ခ်င္းလိုေျပာရင္းငိုေနေသာ

က်မအဖြားေလးကိုယခုတိုင္သတိရေနပါေတာ့သည္။